Roofs 2002-03-14 Voormalig directeur Dakmerk overleden

In Roofs 10 van jaargang 2001 werd al melding gemaakt van de verslechterende gezondheid van Corry de Ridder waardoor ze haar positie van directeur van Dakmerk moest opgeven. Ze was ongeneeslijk ziek en heeft haar strijd daartegen onverwacht snel moeten opgeven. Dinsdag 5 maart j.l overleed ze. Een postuum eerbetoon aan een vrouw die zich niet alleen met veel elan staande hield in de - hoofdzakelijk mannelijke - dakenwereld maar zich er ook extreem voor inzette.

Koos Bechtold (voorzitter VEBIDAK) betrok haar negen jaar geleden in de sollicitatieprocedure naar directeur/secretaris van zijn branchevereniging. Zij werd het net niet. Een klein jaar later werd zij echter als directeur Dakmerk aangesteld. Of beter gezegd van de Stichting Erkenningsregeling Certificatie Instelling. Deze stichting was in 1992 opgericht en het bestuur zocht iemand die er leiding en sturing aan kon geven. Dat werd Corry dus. Zij was geknipt voor deze functie. Zij had een studie aan de Technische Universiteit Delft afgerond en was daarnaast marketing-technisch geschoold. Gedurende drie dagen per week wijdde zij zich met ziel en zaligheid aan Dakmerk. “Bestuurlijk werden de lijnen uitgezet en zij voerde dit beleid met verve uit. Een belangrijke verdienste is geweest, dat zij de ‘Raad van Advies’ binnen de certificatie-instantie op poten heeft gezet.” De VEBIDAK-voorzitter herinnert zich Corry tevens als een uiterst toegewijd en betrouwbaar bestuurder. “Zij was ambitieus en voelde zich in de mannenwereld op haar gemak. Naar mijn opvatting was zij inhoudelijk goed onderlegd en heeft derhalve nooit expliciet gebruik hoeven te maken van haar vrouwelijke charmes om zakelijk iets te bereiken. Enig formalisme was haar niet vreemd hetgeen zich soms uitte in het verdedigen van haar standpunt. Desalniettemin kon ik in alle opzichten uiterst constructief en prettig met haar samenwerken. Plannen voor de toekomst had ze volop, ook tijdens haar ziekte nog. ‘Still going strong’ zei ze me altijd, als ik vroeg hoe het met haar ging. Deze noodlottige ziekte betekende helaas afscheid van haar baan en ook haar acceptatie van een uitzichtsloze situatie....”

Anita Jansen is sinds vorig jaar april als secretaresse bij Dakmerk in dienst. Van heel nabij maakte zij Corry dagelijks mee. Een vakvrouw vindt Jansen het, die zich uitstekend in de mannenwereld heeft staande gehouden. “Corry kon, van hoog tot laag, heel goed met uiteenlopende mensen overweg. Zij wist vrijwel altijd de juiste toon te zetten en kwam daardoor nooit uit de hoogte over. Zij betrok mij als vanzelfsprekend bij alle werkzaamheden van Dakmerk. Daardoor wist ik heel goed waar ik aan toe was en wat zij van mij verwachtte. Ze behandelde me als een gelijkwaardige, van een gezagsverhouding merkte ik maar weinig. Wat ze wilde, kon ze heel duidelijk op je overbrengen. Was je het er niet mee eens, dan bestond er geen enkel beletsel om dit bij haar aan te kaarten. Corry luisterde namelijk altijd. Privé had ik nauwelijks contact met haar. Natuurlijk wist ik wel wat ze in een weekend had gedaan en ook kon ze heel spontaan reageren op dingen die ik had meegemaakt. Maar privé en zakelijk waren voor haar twee verschillende werelden. Wel weet ze, dat Corry van oudsher actief betrokken was bij de organisatie van de zogeheten Dakzeilweekenden. “Volgens Corry rustte daar een vloek op. Er ging altijd iets mis. Tot het laatst toe bleef ze zakelijk geïnteresseerd. Als ik wilde weten hoe met haar ging tijdens haar ziekte, vond ze dat niet belangrijk, daar sprak ze niet over. Wel wilde ze altijd weten hoe het mij ging en hoe het liep op het werk. Vervolgens leverde ze daar dan commentaar op.
Ik heb de achterliggende periode voor uiteenlopende mensen gewerkt. Daar zaten twee heel goede directeuren bij. Corry de Ridder was die ene...”

Albert de Wilde is ruim vijf jaar voorzitter van Dakmerk. Hij heeft een heel speciaal gevoel aan Corry de Ridder overgehouden. Hij vindt, dat zij zich uitstekend wegwijs heeft gemaakt in de materie die vanuit het bestuur op haar bordje is gelegd. “Natuurlijk kon zij, gezien haar achtergrond, op technisch niveau uitstekend uit de voeten. Maar bovenal was zij een leidsvrouw die richting gaf aan nieuwe ontwikkelingen. Zij had de moed had om discussies op uiteenlopende terreinen te voeren en spreidde daarbij een aangename onbuigzaamheid tentoon. In vergaderingen zette je haar niet eenvoudig opzij, zij verdedigde haar opvattingen altijd met verve. Zij kon uitstekend met mensen omgaan en was altijd bereid te luisteren naar de opvattingen van anderen. Als processen in het slop dreigden te raken, ging zij creatief op zoek naar oplossingen. Corry de Ridder was een vakvrouw met een enorme wilskracht, betrokkenheid en kennis. Zij heeft Dakmerk gemaakt tot wat het nu is, het was een meid uit duizenden.” Realistisch was ze, aldus de Wilde, tot op het enge af bijna. “Toen ze net gehoord had, dat er geen genezing meer mogelijk was, zei ze me ‘Albert we moeten nadenken over mijn opvolging’. Daar was ik het mee eens, we hadden beiden dezelfde kandidaat voor ogen. Zij stond erop om de persoon in kwestie zelf te benaderen. Binnen een paar weken was het geregeld.” Privé onderhield de Wilde een vriendschappelijke en open relatie met haar. “Er is geen dag voorbij gegaan, dat ik niet aan haar dacht. Ik ging bij haar langs of belde op om te vragen hoe het met haar ging, wilde ze weten hoe het met mij ging. Dat vond ik van ondergeschikt belang. Zij niet, jij was en bleef belangrijk in haar ogen. Tot op het laatst aan toe was ze oprecht geïnteresseerd in mensen. Het is in en in triest dat zij zo jong is overleden. Ze heeft op een uitstekende wijze invulling aan haar baan bij Dakmerk gegeven. Ik zal haar missen als collega en als vriendin...”

Iefje Versnel, inmiddels directiesecretaresse/hoofd secretariaat bij VEBIDAK, heeft een geruime periode voor Dakmerk gewerkt. Corry de Ridder had haar persoonlijk getipt voor de functie van assistente. Zij maakte de begintijd van Corry mee. Versnel heeft het gevoel, dat de branche aanvankelijk een afwachtende houding aannam. “Het ging per slot van rekening om een vrouw op een leidinggevende post. Ofschoon er nooit over gesproken is, heeft zij zich om deze reden dubbel moeten bewijzen. In mijn ogen heeft ze dit pleit in haar voordeel beslecht. Het was een vIntroakvrouw, je kon niet om haar heen. In mijn beleving had zij zich zeer snel ingewerkt in de materie. Ze opereerde tactisch en strategisch sterk. Daarbij was ze, gezien haar achtergrond, ook technisch uitstekend voorbereid om deze zware baan naar behoren te kunnen uitvoeren. Ik denk dat de functie van directeur haar veel voldoening opleverde. Opvallend vond ik verder, dat Corry nooit kwaad werd als je iets verkeerd had gedaan. Waar ieder ander je snerend terecht gewezen had, deed zij dat juist niet. Dat tekent een sterke persoon. In de periode van samenwerking is zij mij nooit afgevallen en nam het altijd voor mij op. Van een bepaalde hiërarchie heb ik derhalve nooit wat gemerkt. Ze had een gelijkmatig karakter en stelde zich open en positief op. Dat vond ik heel prettig. Attent was ze ook, de secretaressedag zou zij bijvoorbeeld nooit vergeten. Privé leidde ze een druk maar afgeschermd leven. Ze deed van alles, een literatuurgroep, lesgeven en zeilen natuurlijk. Dat was haar grote hobby. Ik denk dat er maar weinig mensen bestaan zoals zij. Ik koester waardevolle herinneringen aan de tijd dat ik met haar samenwerkte. Het was gewoon een heel fijn mens...”

 In memoriam

Toen ik in het voorjaar van 2001 een telefoontje kreeg van Corry om een gesprek te hebben, kon ik niet bevroeden dat een jaar later de situatie zich zo gewijzigd zou hebben.
Het gesprek vond plaats in een horecagelegenheid en onder het genot van een kopje koffie hebben we bijgepraat, over de voor mij nieuwe situatie en de stand van zaken bij Dakmerk. De vraag of ik bereid was een aantal presentaties voor Dakmerk te verzorgen bij belangrijke opdrachtgevers heb ik positief beantwoord, waarna een vervolg gesprek heeft plaatsgevonden voor informatieoverdracht. In mei en juni heb ik een aantal presentaties verzorgd en tussentijds contact gehouden met Corry.
Toen ik gevraagd werd langs te komen om het een en ander te bepreken ging ik dan ook niets vermoedend naar haar toe. In het gesprek dat volgde, waar niet alleen Corry maar ook enkele bestuursleden bij aanwezig waren drong langzaam de ware reden tot mij door. Corry zelf was heel positief over de interim-termijn die ik eventueel zou moeten invullen en omdat ik graag aan het werk wilde, de Dakmerk filosofie een warm hart toedraag en zeker niet in de laatste plaats Corry graag van dienst wilde zijn, kwamen wij overeen dat ik zo snel mogelijk zou starten. Pas later kwam stukje bij beetje te voorschijn dat de interim-periode misschien wel wat lang zou kunnen worden…

Hoewel ik de nodige moeite had met de ontstane situatie was het juist Corry die zeer enthousiast mij stimuleerde de taak van directeur/secretaris te vervullen. Omdat zij na mijn aantreden in oktober vorig jaar niet meer in Nieuwegein is verschenen heb ik haar thuis een groot aantal keren gesproken. Altijd geïnteresseerd, altijd opgewekt, altijd positief.
Wat ik me vooral zal blijven herinneren van Corry is haar no nonsens mentaliteit, maar wel met een warme belangstelling voor haar medemens.
Voor mij, maar ik denk voor ons allen, een voorbeeld.

Lo Stuip