Roofs 2018-12-42 Afscheid van een deel van jezelf

Aan tafel met… Theo Wiekeraad

In deze rubriek laat Roofs markante personen van binnen en buiten de ­dakenbranche aan het woord. De insteek is om de visie en de persoon achter die visie voor het voetlicht te brengen.

Als hij de deur van zijn woning in Poortugaal opendoet, is er niets ongebruikelijks aan hem te zien. Maar zodra we binnen zijn, is merkbaar dat hij grote moeite heeft met staan, lopen en zitten. Omdat Theo Wiekeraad vrij plotseling van de radar verdween, nodigde Roofs hem uit om middels een interview aan de markt vertellen wat daar de reden van is. Een voorstel waar hij grif op inging, omdat hij door zijn gezondheidssituatie niet in de gelegenheid is geweest om zijn relaties persoonlijk op de hoogte te stellen van deze redenen.

Operatie

De meeste lezers van Roofs kennen Theo Wiekeraad als commercieel directeur van dakdekkersbedrijf Spuitco uit Ridderkerk en als columnist van dit blad. Als columnist wist hij altijd met een scherpe blik en met humor de soms vreemde situaties te beschrijven waar een dakdekker in kan belanden. Op deze manier heeft hij verschillende ontwikkelingen gesignaleerd, aan de kaak gesteld en soms zelfs in gang gezet. Aan het begin van deze jaargang besloot de redactie om de driemaandelijkse column om te zetten in een maandelijkse rubriek: Theo Talks. Maar na drie afleveringen in deze rubriek stopten zijn bijdragen aan dit vakblad ineens. Door complicaties die optraden na een hernia-operatie is hij voor langere tijd uitgeschakeld en het is onwaarschijnlijk dat hij nog als voorheen zal functioneren.

Theo Wiekeraad had al langer problemen met zijn rug en de operatie, medio februari van dit jaar, had daar verandering in moeten brengen. De operatie was geslaagd en de eerste twee weken daarna had deze ook het gewenste effect: hij liep weer recht en zonder pijn. Tot de pijn ineens in alle hevigheid terugkeerde en hij ook bij vlagen het gevoel in zijn benen kwijtraakte. Ook kreeg hij te maken met flinke bloeduitstortingen in zijn onderrug en het werd dan ook al snel duidelijk dat er iets goed mis was.

Maar wat? De verantwoordelijke neurochirurg houdt staande dat de operatie geslaagd is. Een uitgebreid onderzoekstraject startte en heeft inmiddels geleid tot de conclusie dat de communicatie tussen de hersenen en de zenuwen in de voeten door littekenweefsel wordt verstoord. Daardoor worden er allerlei signalen naar de hersenen verstuurd (pijn, kou, warmte, tintelend gevoel) zonder dat daar een aanwijsbare, externe oorzaak voor is. Operatief is dit probleem niet te herstellen. De pijn wordt met zware pijnstillers zo veel mogelijk onderdrukt en met behulp van fysiotherapie moet Theo leren zo veel mogelijk met de situatie om te gaan.

Rouwproces

In de eerste periode na de operatie heeft hij zo veel mogelijk geprobeerd om zijn werk uit te voeren. “Dat was niet vol te houden,” vertelt hij. “Het probleem is dat ik niet lang kan ­zitten. Voor ik goed en wel was gestart, moest ik alweer gaan ­liggen omdat de pijn niet was vol te houden. Het voeren van gesprekken is vanwege de pijn ontzettend vermoeiend. Na verloop van tijd heb ik de werkzaamheden gestaakt en de bedrijfsauto teruggegeven.”

“Vanaf dat moment ben ik feitelijk uit de running. Dat was het begin van wat mijn psycholoog een ‘rouwproces’ heeft genoemd,” vervolgt hij. “Je moet afscheid nemen van een deel van je leven. Ik ben immers niet alleen de Theo die ik ’s morgens zie als ik in de spiegel kijk, maar ook Theo de commercieel directeur van Spuitco, de dakdekker met een uitgebreid netwerk, die er met zijn vragen voor zorgde dat de ledenvergaderingen van VEBIDAK langer duurden en die columns schreef voor Roofs. Het hoeft misschien geen betoog dat de situatie ook geestelijk een zware tol van me heeft geëist, daarom heb ik het advies om met enige regelmaat een bezoek aan de psycholoog te brengen opgevolgd. Ik kan mezelf er zelfs niet toe brengen om de vakbladen te lezen, dat is eenvoudigweg te pijnlijk.”

Kunst

Inmiddels heeft hij zo goed en kwaad als dat gaat een ­manier gevonden om met de situatie om te gaan. Hij gaat bijna dagelijks op de fiets naar Hoogvliet om boodschappen te doen. En hij houdt zich bezig met een hobby die hij al langer uitvoerde: hij bouwt een inmiddels imposante kunstverzameling op. “Ik bied via de veilingsite Catawiki op werken die me bevallen. Mijn huis hangt vol met kunstwerken die ik op deze manier heb verzameld en ook mijn tuin staat er vol mee. Met sommige kunstenaars heb ik zelfs een persoonlijke band opgebouwd, die geven me een seintje als ze een werk hebben waarvan ze denken dat het me zal bevallen. Soms schilder ik zelf ook wat, gewoon omdat ik daar lol in heb.”

Zien we hem nog terug in de daken­branche? “Vast wel op de één of ­andere manier. Maar welke manier dat is, kan ik nu niet zeggen. Met mijn vermogen te praten is niets mis. Misschien dat ik eens mijn kennis op het gebied van daken kan overbrengen op de jongere generatie. Op dit moment kan ik daar echt niet zo veel over zeggen. Voorlopig is alles gericht op een zo goed mogelijk herstel.”