Roofs 2022-12-33 Wie betaalt bepaalt

theo talks

In deze rubriek geeft Theo Wiekeraad zijn mening over de dakenbranche en aanverwante onderwerpen.

Wij Nederlanders zijn gek op deze uitdrukking. In onze eeuwenoude handelsgeest is dat een waarheid als een koe. ‘Wie betaalt bepaalt’ gaat vaak op. En is dat niet zo, dan wringt dat.

In de tijd dat de eerste EPDM dakbanen in Nederland werden geïntroduceerd, waren wij vooral bekend met gemodificeerde bitumen en PVC dakbedekking. De details die wij kenden en gebruikten waren op deze producten geënt en verwerkers konden die wel dromen. In de uitvoering waren geen problemen en geen discussie. Maar ja, EPDM, dat was wel een kunststof, maar geen PVC en zeker geen bitumen.

Dat de verwerking anders was, kon iedereen op de klompen aanvoelen. Behalve de dakdekkers. Wordt de bouw traditioneel genoemd, dan is de dakdekkerij oerconservatief. Destijds zijn er uren, nee, dagenlange gesprekken gevoerd met mensen die vonden dat de EPDM’ers moeilijk deden over hun gestandaardiseerde detailleringen. Die details konden allemaal veel makkelijker en moesten Hollandser. Je bent geneigd te denken dat de ja-maar generatie toen is geboren.

Het maakte ze niet uit of de voorschriften voor de rest van de wereld golden, hier kon het anders! Deed men het op de eigen manier en werd er gezegd ‘Natuurlijk krijgt u onze gecertifieerde garantie, behoudens op de afwijkende details. Die sluiten we op papier uit’. En dan was het hommeles. Wat deden die leveranciers moeilijk! Waarom luisterden ze niet naar de markt! Aan die garantie hadden dakdekkers geen bal. ‘Wat doe jij nou moeilijk man, ik kan toch niet mee bij de klant met zo’n papiertje aankomen?’, was de reactie.

Dat de geschiedenis zich blijft herhalen, merkte ik laatst bij een discussie over de verzekerbaarheid van PV-systemen. Kort gezegd kwam het erop neer dat verzekeraars wel heel moeilijk deden. Ze stelden eisen aan de wijze van plaatsing, aantallen en kwaliteit van uitvoering. Nu zie ik u denken ‘Dat is toch niet zo raar?’. Wel, daar is dus niet iedereen het met u over eens. Het beperkt de keuzemogelijkheden en de opbrengst van de PV-systemen. U zult het misschien niet geloven, maar de verzekeraars werd zelfs verweten de vergroening van Nederland tegen te houden. Ik weet dat het vanaf de zijlijn makkelijk praten is. Maar wie doet er nu moeilijk? Net als de EPDM-leveranciers stellen de verzekeraars eisen om hun risico’s te beperken, terwijl de verwerker zoveel mogelijk wil verdienen aan het systeem dat hij plaatst. Beide streven naar hetzelfde: een optimaal rendement. Uiteraard van hun eigen toko.

Om te beginnen kunnen we stellen dat de verzekeraar bij het aangaan van een overeenkomst zelf bepaalt of die het risico willen nemen en dat hun randvoorwaarden inzichtelijk zijn. Als de verwerker het anders doet om meer te kunnen verdienen, of de opdrachtgever meer panelen laat plaatsen voor maximaal rendement, is dat hun keuze. Zij nemen het risico dat het project niet door de assuradeur wordt geaccepteerd. Dan mag je na afloop niet zeuren.

Net als bij de start van de EPDM-verwerking gaat het in dit geval om inlezen, vragen en luisteren voorafgaand aan de discussie. Doe je het conform de eisen, dan wordt jouw project geaccepteerd. Wil je het anders, dan zal je de dames en heren assuradeuren moeten overtuigen dat anders niet slechter is c.q. een onaccep­tabel risico met zich meebrengt. En ja, al ben je overtuigd van jouw gelijk, dan wil dat niet zeggen dat je ook gelijk hebt. ‘Wat doen jullie moeilijk!’ helpt niet de andere partij te overtuigen. Bij garanties en verzekeringen wordt het woordje ‘betaalt’ geschrapt; hier geldt: wie accepteert bepaalt.

Theo Wiekeraad.